W stronę gór Anty Atlasu. 24 grudnia. Wigilia

Poranek. Tereny rolnicze wokół dużego miasta, jakim jest Agadir

Zaczęło się od marchewki. Wozy zaprzężone do osłów i mułów stały karnie na poboczach ulic. A na tych wozach kopce poukładanych, czerwonych i powiązanych natką w wielkie ogony marchewek.

Im dalej od Agadiru tym robiło się bardziej kolorowo. Wiatr rozwiewał pstrokate haik (szaty) Berberyjek. Z daleka wyglądały jak motyle wędrując pomiędzy poskręcanymi ze starości drzewami arganowymi. A potem, zrobiło się wokół pustawo, tak nagle jak w bajkach i jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, ktoś zamknął jeden świat a otworzył drugi. I tylko gdzie nie gdzie, w oddali na szczytach gór, widać było parę chałup. Takie „orle gniazda”.

Stary szlak karawan, obecnie bardzo zniszczony, wąski asfalt, prowadził kręto w głąb gór.

Jedyni towarzysze podróży to:

- Wiatr – wpadał gdzie chciał i tarmosił wszędzie. Burzył ułożone do zimowego snu konary drzew arganowych, których było wszędzie pod dostatkiem. Jedyni świadkowie historii, rosną tu od zawsze.

 Okryte kolcami strzegą swych tajemnic jak rycerze w zbroi. Ale dzisiaj, jest taki jeden dzień w roku, kiedy ich tajemnice roznosi wiatr i jak wytężysz ucho to usłyszysz…jak szepczą a czasami skrzeczą przeraźliwie. Ich głosy wiatr niesie tam gdzie chce i czasem odbija o skały, które w odpowiedzi raz marszczą czoło a raz gładkie lico pokazują, to rumienią się to bladną na przemian. I możesz usłyszeć legendy o rozbójnikach czyhających na karawany i o możnych władcach wędrujących z gwarna świtą i mędrcach chroniących się w cieniu ich korony. O kobietach, delikatnie zrywających orzechy z ich gałęzi, aby nadać swemu licu blask a ciału zdrowie. O miłości i nienawiści. O krwi przelanej za wolność. 

- Słonce – o promieniach miękkich jak puch - złociło nie tylko pola. Igrało z wiatrem na przemian. On chłodził a ono grzało.

Czmychające przed kołami samochodu wiewiórki. Dostojnie rozkraczające się na środku drogi wielbłądy. 

Skaczące po poboczach kozy.

Cisza. Dostojna tak jakby była noc a nie dzień.

–   Ca  va ? - Wdarło się do środka samochodu znienacka przez otwartą szybą

Roześmiany Berber pomachał mi stojąc przy małej chałupie z osłem.

Cisza. Słońce i wiatr

 Kazba wyłoniła się zza zakrętu. Tonęła w południowym świetle. Zamknięta i niedostępna. Wysoko na wzgórzu otoczona najeżonymi kaktusami.

–    Tak , na jedną noc . Mogę zostać? – Popatrzyłam na młodą, bladą kobietę, otuloną szczelnie chustą.

Skinęła głowa i uchyliła masywne wrota kazby.

-  Mój maż da pani pokój – powiedziała i pokazał drogę zatrzaskując drzwi.

Jej mąż, okuty w zimowy burnus ( wełniane odzienie górali w Maroku) łypnął na mnie małym okiem i pokazał guza na czole. To od pracy – wyjaśnił – przez 20 lat remontuję tą warownie. To mój dom rodzinny. Moja żona i 2 pomocników to cała nasza ekipa.

Zarośnięty, potężny chłop wyglądał jak jakiś stwór obok smutnej bladej i pięknej kobiety.

Piękna i Bestia – nasunęło mi się skojarzenie tej pary zamkniętej w ogromnej warowni.

Kamery zainstalowane wszędzie i jego oczy śledziły każdy mój ruch. 

XIII wieczna warownia, totalnie opustoszała, nie było nikogo żywego.

 Domy z kamienia zamknęły swoje historie za pięknie grawerowanymi drzwiami, kołatki zardzewiały nieużywane, małe okienka patrzyły pustką.

Nieczynny spichlerz, który gromadził dobra rodowe, puste miejsca w stajni. Cisza i znowu wiatr, który najwyraźniej bawił się fruwając po pustych kątach.

Piękna i Bestia jakby wycięci z innej bajki i wklejeni w tle surowej warowni. Otoczeni kamerami, ( czego się boją) francuskimi książkami, płytami z muzyką i kursem jogi wglądali jak zjawy nie z tego świata, nie z surowych gór Anty Atlasu, nie z kazby przodków. 

Tuż przed zachodem, posępne trochę góry, rozbudziły się. Niebo wypluło kolory zachodzącego słońca i nie wiadomo czy to wybuch wulkanu czy tylko wigilijny zachód słońca.

Ponurą atmosferę kazby ożywił śmiech dwóch młodych chłopaków biegnących z parującymi tadżinami ( glinie naczynie, w którym dusi się potrawy w Maroku) To Ismail i Hassan – pracownicy.

Nakryto do stołu.

Młodzi turyści, miłośnicy wspinaczki wysunęli nosy z książek.

Wigilijną ucztę czas zacząć

Pierwsza gwizdka długo wisiała sama. Potem dołączyła do niej droga mleczna i 1000 innych. Gdzieś w oddali paliły się nikłe światełka, porykiwał osioł. Wiał mroźny wiatr, który od czasu do czasu przynosił zapach palonego drewna. Wielu w duszy wypowiadało życzenia, wielu rozmawiało z tymi których już nie ma.

Niektórzy czekali na świt, wierząc iż kolejny dzień odsłoni nowy rozdział.

Koniec.